ลูเซียยังไม่เลิกส่งเสียงดัง
ครีซัสไม่ตอบแต่กลับลากร่างบางไปที่ปลายเตียงก่อนจะดันร่างบางให้นอนราบไปกับเตียงขาวใหญ่ทันที
“ปล่อยข้า!” มือใหญ่คว้ามือบางก่อนจะตรึงข้อมือทั้งสองไว้ข้างศีรษะที่สะบัดไปสะบัดมาของลูเซีย
ข้อมือบางจมลงไปกับเตียงนิ่มทันที
“ก็บอกแล้วไงว่าข้าจะมาคิดโทษเจ้า
แล้วจะเอาคืนที่เจ้าตีข้าเมื่อกี้ด้วย” ครีซัสพูด
นัยน์ตาสีแดงเพลิงสั่นระริกอย่างนึกสนุกระคนกับคำพูดที่เอาจริง “แต่ถ้าเจ้าจะตะโกนก็เชิญเลย..ข้าไม่กลัว”
“เจ้า! อุ๊บ...อื้ออออ><”
แต่ยังไม่ทันที่ลูเซียจะเถียงต่อครีซัสก็จัดการประกบริมฝีปากอิ่มลงบนกลีบากบางสีแดงทันที
แต่ใบหน้าหวานนี้ไม่อยู่นิ่งเลยสักนิด ริมฝีปากส่ายเบี่ยงสัมผัสไปมาอย่างไม่ยอมแพ้
กลีบปากบางเม้มแน่นและไม่ยอมให้ร่างสูงเข้ามาสัมผัสจาบจ้วงได้
ครีซัสขมวดคิ้วอย่างขัดใจ
ใบหน้าคมคายเงยขึ้นมาทันทีก่อนที่ใบหน้าหวานจะหยุดนิ่งแล้วจ้องมองกลับ
แต่มันก็แค่นั้นเมื่อครีซัสยกยิ้มแล้วก้มหน้าลงซุกไซร้ที่ซอกคอขาวทันที
“อ้ะ!อื้ออ..ปล่อยข้า ไม่..” ใบหน้าหล่อเหลาสูดดมความหอมหวานจากร่างบางข้างใต้อย่างไม่หยุดหย่อน
ลูเซียได้แต่เบี่ยงหน้าหนีไปอีกทางแต่เขาไม่สามารถสลัดใบหน้าเข้มนี้ออกไปจากตัวเขาได้เลยเมื่อศีรษะของร่างสูงดันใบหน้าเขาเอาไว้ไม่ให้ส่ายไปมา
“โทษเจ้ายังไม่หมดลูเซีย” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยเบาๆ
ลมหายใจอุ่นๆรดรินลำคองามอย่างจงใจ
“อืออ..ไม่ ปล่อย..อื้ออ”
ร่างบางได้แต่ร้องประท้วงปะปนกับเสียงครางอย่างไม่ชอบใจ
ทันทีที่ลิ้นสากไล้เลียไปตามซอกคอขาวเสียงร้องหวานก็จะดังขึ้นตามขึ้นมาทุกครั้ง
“แต่ดูเหมือนเจ้าจะชอบนะลูเซีย”
มือหนารูดข้อมือบางทั้งสองขึ้นยกเหนือหัวของลูเซียก่อนจะรวบมันด้วยมือข้างเดียว
ส่วนอีกข้างก็จัดการบีบคางสวยให้หันตรงพร้อมกับใบหน้าคมคายที่เงยขึ้นจากซอกคอขาว
“..ปล่อย..ข้า..”
ลูเซียเอ่ยอย่างอ่อนแรง
ดวงตาโตสวยเริ่มเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาแต่ทว่าครีซัสกลับมองมันดั่งภาพวาดที่สวยงาม
ครีซัสจ้องดวงตาที่ปรือมองมาด้วยความหวาดกลัวอย่างนึกสนุก
“ข้าจะปล่อยเจ้าก็ต่อเมื่อบทลงโทษของข้าจะสิ้นสุด”
ว่าจบปุ๊บริมฝีปากอิ่มก็ประกบลงจูบประทับกับกลีบปากบางทันที
มือหนาบีบกระพุ้งแก้มนิ่มอย่างแรงแต่ดูเหมือนร่างบางข้างใต้เขาจะไม่ยอมท่าเดียว
“อื้ออ><”
“ถ้าเจ้าไม่ยอมเปิดปากให้ข้า...คืนนี้
เจ้าจะได้รับรู้ความทรมานที่แท้จริง”
คำขู่ที่ดูเหมือนจะมีผลต่อจิตใจที่บอบบางแต่กลับลูเซีย
เขาต้องต่อต้านมันให้ถึงที่สุด
“ไม่มีวัน! อื้ออ><” ลูเซียเม้มปากแน่นทันทีเมื่อครีซัสก้มลงจูบตนอีกครั้ง ตอนนี้จากริมฝีปากที่บางและอมชมพูกลับแดงก่ำและบวมเปล่งจากการบังคับจูบของร่างสูงข้างบน
“หึ!แล้วเจ้าก็จะรู้เองว่าการดื้อกับข้า มันเป็นเช่นไร”
“อ่ะ! อื้ออ…อือ อื้อออ><” และแล้วดวงตาโตสวยก็เบิกกว้างทันที
เมื่อมือหนาข้างที่บีบแก้มของเขาเปลี่ยนมาเป็นบังคับให้ใบหน้าของเขาหันไปทางขวาก่อนที่ใบหน้าคมเข้มจะเลื่อนลงซุกไซร้และสูดดมความหอมหวานพร้อมๆกับฟันคมของครีซัสก็กัดฉับลงบริเวณความโค้งระหว่างลำคอที่ไหปาร้า
หยาดน้ำใสไหลรินลงผ้าปูเตียงเป็นดวงๆ
แต่ครีซัสไม่ได้สังเกตเลยสักนิด ลูเซียหลับตาลงและยังคงต่อต้าน
ลิ้นสากเลียไปตามลำคอระหงอย่างหยามใจ
ปลายลิ้นร้อนดูดดุนแอ่งชีพจรจนเกิดเป็นรอยสีกุหลาบไปทั่วทั้งบริเวณ มือหนาละออกจากใบหน้าหวานพร้อมกับตัวที่ยันขึ้น
มือหนาลูบไปตามลำคอที่เป็นรอยแดงจ้ำไปทั่วบริเวณ
“มันสวยมาก ว่าไหม?”
“อ๊ะ! อ่า…”
ริมฝีปากบางเผลอเผยอขึ้นและร้องครางน้อยๆ
เมื่อนิ้วเรียวยาวเลื่อนลงสะกิดไปที่ยอดปทุมถันสีหวานผ่านเสื้อนอนตัวบาง
แต่เมื่อเขาเห็นว่าร่างบางเผยอปากขึ้นเขาก็ไม่แม้แต่จะลงไม่ช่วงชิงแต่กลับมองภาพตรงหน้าอย่างเพลินตา
“เจ้ากำลังมีความสุขล่ะสิลูเซีย”
“อึก! อ่ะ..อย่า ไม่..อ๊ะ!” ยิ่งเสียงครางร้องถี่มากเท่าไหร่
นิ้วยาวก็ยิ่งบีบยอดปทุมถันสีชมพูหวานแรงมากขึ้นเท่านั้น “หยุด..อ่า”
ลูเซียกัดริมฝากล่างของตนหวังจะห้ามเสียงร้อง แต่มันกลับเป็นภาพที่เย้ายวนใจครีซัสยิ่งนัก
“ก๊อกๆๆ...ลูเซีย เจ้าเป็นอะไรรึเปล่า
พี่ได้ยินเสียงดังมาจากห้องของเจ้า” แต่แล้วเสียงหวานของพี่ตนก็ดังเข้ามาภายในห้อง
ลูเซียลืมตาขึ้นก่อนจะต้องปิดลงอีกครั้งเมื่อพบว่าร่างสูงตรงหน้ากำลังยิ้มเยาะเขาอยู่
อีกทั้งนิ้วยาวก็กำลังสะกิดแกล้งตามมา
“อื้ออ...หยุดนะ><”
ลูเซียเอ่ยห้ามครีซัสเบาๆ
“ลูเซีย..เจ้าเป็นอะไร?
ไม่อย่างนั้นพี่จะเข้าไปเดี๋ยวนี้นะ ตอบพี่สิ”
เลซ่าตะโกนเข้ามาแต่ก็รั้งเท้าเอาไว้เสียก่อนเพื่อรอให้น้องของตนตอบกลับ
“อ่ะ..น้อง น้องไม่เป็นอะไร..ท่านพี่
อืออ..ไม่ต้องเป็นห่วง น้อง..อึก! น้องแค่ทะเลาะกับเจ้านกน้อย อืม..เท่านั้น”
นี่เป็นการตอบคำถามที่ทรมานที่สุดเท่าที่ลูเซียเคยพบมา ดวงตาสีนิลคลอน้ำปรือมองคนร่างสูงที่ยกยิ้มอย่างพอใจด้วยแววตาที่ทรมาน
นิ้วยาวเลื่อนขึ้นปลดกระดุมเม็ดบนก่อนจะไล่ลงมาจนครบ
มือหนาเกลี่ยขอบเสื้อทั้งสองให้พ้นล่นไปด้านข้างเผยให้เห็นยอดติ่งไตสีหวานที่บัดนี้แดงก่ำเพราะนิ้วของเขาอย่างเต็มตา
“งั้นหรือ?..พี่ก็นึกว่าเจ้าเป็นอะไร
งั้นพี่ไปล่ะ..อย่านอนดึกนะลูเซีย”
เลซ่าบอกก่อนที่เสียงฝีเท้าของร่างบางหน้าประตูจะหายไป
“อ๊ะ! ไม่..พอแล้ว อื้ออ><” เสียงหวานร้องทันทีเมื่อพี่ของตนพ้นจากหน้าประตู
“นี่ยังไม่ครบโทษเลยนะ”
ลิ้นสากเลียริมฝีปากอย่างหื่นกระหาย นิ้วยาวลูบไล้ไปตามผิวขาวเนียนดุจน้ำนมไปทั่ว
ยอดอกสีสวยอีกข้างก็ถูกคนด้านบนไล้เลียเบาๆทันที
“อึกอ่า..อื้อ”
ร่างบางร้องครางด้วยความเสียวที่แล่นแปลบ ปลายลิ้นสากร้อนหมุนวนไปรอบๆฐานยอดอกก่อนจะกดริมฝีปากลงแล้วดูดดึงยอดอกขึ้นจนมันดีดออกจากปาก
“อ๊ะ!” ริมฝีปากอิ่มครอบครองติ่งไตสีหวานอีกครั้งและทำซ้ำๆไปมาจนมันแข็งขืนสู้ริมฝีปาก
“รู้สึกดีใช่ไหมลูเซีย?” ครีซัสแสยะยิ้มเย็น
ดวงตาโตสวยแดงก่ำปรือมองคนด้านบน “ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังต้องการ”
“ไม่...ข้าไม่ต้องการ
ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้” เสียงหวานที่แหบพร่าบอกอย่างทรมาน ครีซัสหุบยิ้มก่อนจะปล่อยข้อมือบางทั้งสองออกแล้วเลื่อนมาบีบยอดปทุมถันสีก่ำทั้งสองอย่างแรงจนร่างบางทั้งร่างแอ่นขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว
“อย่าดื้อกับข้า”
“อ๊า!..อ่า”
มือบางไม่มีแรงแม้แต่จะยกขึ้นดันร่างแกร่ง
ลูเซียทำได้เพียงแค่กำผ้าปูที่อยู่เหนือศีรษะของตนเพื่อระบายอารมณ์ที่มันไม่น่าจะเกิดขึ้นเท่านั้น
“เอาล่ะ..วันนี้พอแค่นี้ก่อน
แต่โทษของเจ้ายังไม่หมดแค่นี้ลูเซีย
นี่แค่ครั้งแรกที่เจ้าตบหน้าข้าตอนที่เราเจอกัน เหลืออีกสองครั้งที่เจ้าตบข้า
แต่ข้าบอกแล้วว่าข้าจะเอาคืนสองเท่า...มันไม่จบแค่นี้แน่”
ร่างสูงผละตัวลุกขึ้นมองร่างบางที่นอนขดตะแคงครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินแล้วกระโดดหายลับไปกับหน้าต่างบานใหญ่
ปล่อยทิ้งให้ร่างบางที่นอนอยู่ทรมานความความต้องการเล่นki d
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น